M. Atilla Maraş 'ın şiiri, sonsuza uzayan gökdelenlerin arasından,buz tutmuş anıları uyandırarak süzülüp gelir."Aşktan güzel ne vardır?" diyen şâirin, künyesine aşkın yazılı olduğunu söylemesi, sıradan bir ifade değildir. Bu bana, "ilim ancak aşkla olur." diyen Bîrûnî'yi, Decartes'ı Arabî'yi hatırlatıyor. Şâiri bakışı farklı tabii ki. Fuzulî'nin o ünlü mısralarını okumaktan kendimi alamıyorum:

Aşk imiş her ne var âlemde
İlim bir kıyl-ü kâl imiş ancak

Durmak bilmez bir akışta dudağında eski güzelliklerin hasreti, gönlünde sevda âyetleriyle Maraş, hamd makamında konuşturuyor kelimeleri. Bu onun poetika kimliğinin parıltılı işaretidir aynı zamanda.

Yeminle verilen bir sözden kaçanları uyarırken, binlerce yıllık geçmişin evrensel kültür temellerini serpiştiriyor mısralarına. Hüzün ve sevinç, kan ve süt, tohum ve toprak, gece ve ölü, deniz ve ova, Tâha ve Yâsin, Levha ve Kalem, su ve maya, diken ve çile, ve daha pek çok unsur, özgün bir âhenkle giriyor şiire.

En önemli ortak nokta: AŞK.

M.Atilla Maraş'ın künyesine yazılı olan aşk, fark edenler için müşterek bir temeldir ve şiirin en kıymetli hazinesidir.

Nurullah GENÇ